Δεντράκι ελιάς από πηλό

Η ελιά

(Κωστής Παλαμάς)

Είμαι του ήλιου η θυγατέρα

η πιο απ'όλες χαιδευτή

χρόνια η αγάπη του πατέρα

σ'αυτό τον κόσμο με κρατεί

όσο να πέσω νεκρωμένη

αυτόν το μάτι μου ζητεί.

Είμ' η ελιά η τιμημένη.

Όπου και αν λάχει κατοικία

δε μ'απολείπουν οι καρποί

ως τα βαθιά μου γηρατειά,

δεν βρίσκω τη δουλειά ντροπή.

Μ'έχει ο Θεός ευλογημένη,

και είμαι γεμάτη προκοπή.

Είμ'η ελιά η τιμημένη.

Φρίκη, ερημιά, νερό, σκοτάδι,

τη γη εθάψαν μια φορά

Εμέ,ζωής φέρνει σημάδι

στο Νώε η περιστερά.

Όλης της γης είχα γραμμένη

την ομορφάδα , τη χαρά.

Είμ' η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου αποκάτω

ήρθ'ο Χριστός να αναπαυθεί

κι ακούστηκ' η γλυκιά λαλιά του

λίγο προτού να σταυρωθεί.

Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,

έχει στη ρίζα μου χυθεί.

Είμ'η ελιά η τιμημένη.

Και φως πραότατο χαρίζω

εγώ στην άγρια  τη νυχτιά.

Τον πλούτο πια δεν τον φωτίζω,

συ μ' ευλογείς φτωχολογιά.

Κι αν απ'τον άνθρωπο διωγμένη,

φέγγω μπροστά στην Παναγιά.

Είμ'η ελιά η τιμημένη.