Στις αρχές του καλοκαιριού ψάχνοντας μέσα στην κούτα που φυλάω τα θαλασσόξυλά μου , για να βρω τα ιδανικά για μια άλλη κατασκευή που καταπιανόμουν εκείνες τις μέρες, εντόπισα δυο κομμάτια ξύλου που ήταν με τέτοιο τρόπο θαλασσοφαγωμένα ώστε ήταν έτοιμα να γίνουν καράβια.
Τα άφησα ,λοιπόν, σε μια άκρη, περιμένοντας την έμπνευση να έρθει...
Μέχρι που δυο φίλοι, μου ζήτησαν έναν πίνακα για ένα εξοχικό σπίτι στον Αστακό, αφήνοντας μου το ελεύθερο να δημιουργήσω ότι εγώ ήθελα!
Αμέσως θυμήθηκα τα θαλασσόξυλα!
Ήξερα ακριβώς τι ήθελα να φτιάξω....
Δυο καραβάκια να πλέουν στο ηλιοβασίλεμα πάνω σε έναν καμβά (διαστάσεων 30*60)
Μιας και το ηλιοβασίλεμα θα έκανε τον πίνακα πιο ειδυλλιακό , ήθελα και τα καραβάκια μου να αποπνέουν και αυτά έναν ρομαντισμό. Τους έφτιαξα λοιπόν πανιά από πηλό που τα έντυσα με λουλούδια και επιστράτευσα δαντέλες και πομ πον να συμπληρώσουν την ρομαντική τους εικόνα.
(Εδώ να πω ότι μου είχε κολλήσει να ντύσω τα πανιά με συγκεκριμένη χαρτοπετσέτα, αλλά όσο και αν έψαξα στα κοντινά μου μαγαζιά, δεν την βρήκα....δυστυχώς δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου να την παραγγείλω διαδικτυακά γιατί αύριο τα καραβάκια μου ταξιδεύουν, οπότε αναγκάστηκα να συμβιβαστώ με μία παρόμοια....αν και ακόμη μου έχει μείνει ο καημός!)
Τα καραβάκια μου απέκτησαν και άγκυρες αλλά και ονόματα!
Αγάπη και Ελπίδα τα ονόμασα
και τα έβαλα να αρμενίζουν μέσα στα υπέροχα χρώματα του δειλινού που σκορπάει ένας ήλιος από φύλλα χρυσού,
έχοντας παρέα μικρά ψαράκια να τα συντροφεύουν στο ταξίδι τους.
Σας χαιρετώ με ένα απόσπασμα από τον αγαπημένο "Μικρό Πρίγκιπα" του Antoine de Saint-Exupéry
"Α! μικρέ πρίγκιπα, κατάλαβα έτσι λίγο-λίγο τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για πολύν
καιρό δεν είχες άλλη διασκέδαση από το να χαίρεσαι τα υπέροχα χρώματα που σκόρπιζε
βασιλεύοντας ο ήλιος. Έμαθα τούτη την καινούρια λεπτομέρεια το πρωί της τέταρτης
μέρας όταν μου είπες:
- Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...
Μα πρέπει να περιμένουμε...
- Να περιμένουμε τι;
- Να περιμένουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα
γέλασες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μου είπες:
- Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου!
Πραγματικά, όταν είναι μεσημέρι στην Αμερική, στη Γαλλία, όλος ο κόσμος το ξέρει, ο
ήλιος βασιλεύει. Δεν θα χρειαζόταν παρά να μπορεί κανείς να πάει στη Γαλλία σ' ένα
λεπτό για να χαρεί το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς, όμως, η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακριά.
Πάνω στο μικρό σου πλανήτη, όμως, θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου
μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το δειλινό κάθε φορά που θα το 'θελες...
- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!
Και λίγο μετά, πρόσθεσε:
- Ξέρεις... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα...
- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;
Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε..."
Καλό Σαββατοκύριακο!
