Λατρεύω τις βόλτες στις παραλίες.
Ειδικά την Άνοιξη που ο καιρός είναι ζεστός αλλά ακόμη οι παραλίες είναι έρημες,
μια βόλτα στην παραλία είναι για μένα η πιο τονωτική ένεση!
...Και αν έχω και την πολυτέλεια του χρόνου να απολαύσω και έναν καφέ δίπλα στη θάλασσα...τι άλλο να ζητήσω!
Σε αυτές τις βόλτες μου,ως παιδί συνήθιζα να μαζεύω κοχύλια, τώρα πια η νέα μου αγάπη είναι τα θαλασσόξυλα.
Την τρέλα μου όμως για τη συλλογή κοχυλιών από ότι φαίνεται την κληρονόμησα στον γιο μου, ο οποίος δεν αφήνει ούτε το πιο μικροσκοπικό κοχυλάκι δίχως να το μαζέψει!...Και αν τύχει και πάμε σε παραλία που δεν έχει κοχύλια...ποιός ακούει τη γκρίνια του!
Έτσι και στις Πασχαλινές μας διακοπές,το καθημερινό πρόγραμμα περιελάμβανε απαραιτήτως βόλτα στην παραλία, με καφε και σακούλα ανά χείρας για τη συλλογή κοχυλιών(και θαλασσόξυλων φυσικά!).
Επισκεφτήκαμε όλες τις κοντινές μας παραλίες,
ώστε να είμαστε σίγουροι ότι συλλέξαμε κάθε κοχυλάκι του νομού Ηλείας!
...και ήταν τόσα πολλά!!!
Η αγαπημένη μας παραλία είναι μία όμως!
¨Χρυσή ακτή, Κυλλήνης ¨
και νομίζω ότι δικαίως είναι η αγαπημένη μας...
η εικόνα της μιλάει από μόνη της!
Σε μία από τις πολλές βόλτες μας, λοιπόν, στην Χρυσή Ακτή,
...ψάχνοντας για κοχύλια...
συναντήσαμε και ένα χελωνάκι καρέτα-καρέτα!!!!
Περιττό να σας πω ότι ξετρελαθήκαμε οικογενειακώς!
Παρόλο που επισκεπτόμαστε αυτή την παραλία από όταν ήμουν παιδί, ποτέ ξανα δεν είχαμε δει χελώνα καρέτα-καρέτα.Με εξαίρεση το περσινό καλοκαίρι που βρήκαμε στην παραλία μια μεγάλη χελώνα-δυστυχώς ψόφια....
Αποφασίσαμε να αφήσουμε το χελωνάκι εκεί που το βρήκαμε, ώστε να διαλέξει μόνο του πού θέλει να πάει και συνεχίσαμε την βόλτα μας στην παραλία για αναζήτηση κοχυλιών.
Στον γυρισμό το χελωνάκι όμως ήταν ακόμη εκεί που το είχαμε αφήσει...
προσπαθώντας ανεπιτυχώς να μπει στη θάλασσα.
Το κυματάκι που έσκαγε στην ακτή το έβγαζε συνέχεια έξω,
μιας και ήταν τόσο μα τόσο μικρούλι.
Αποφασίσαμε τότε να το βοηθήσουμε να βρει το δρόμο του
ρίχνωντάς το μέσα στη θάλασσα,
με την ευχή να καταφέρει να επιβιώσει και να γίνει μια μεγάλη θαλάσσια χελώνα!
Και μετά από το ευχάριστο αυτό διάλλειμα συνεχίσαμε την αναζήτηση κοχυλιών...
Τελικά παρόλο που οι διακοπές μας κράτησαν μόνο λίγες ημέρες, η ¨ψαριά¨μας σε κοχύλια δεν ήταν δίολου ευκαταφρόνητη!
Ψάχνοντας τρόπους να αξιοποιήσω μερικά από αυτά, έφτιαξα ένα μόμπιλε.
Ένωσα δυο θαλασσόξυλα και πέρασα σε μπετονιά τα μικρότερα από τα κοχυλάκια που μαζέψαμε αφού πρώτα τους άνοιξα από μια τρυπούλα.
Και έτοιμο το μόμπιλε μας!
...Με αμέτρητα κοχυλάκια να κρέμονται και με τον ήχο τους να μας θυμίζει τη θάλασσα ακόμη και στη βεράντα του σπιτιού μας στην πόλη...
Η αξία του?ανεκτίμητη!Αφού κάθε μικροσκοπικό κοχυλάκι είναι μαζεμένο από τα χεράκια του μεγάλου μου γιου...
Μερικά από τα κοχύλια μας στόλισαν δυο κηροπήγια,
ενώ τα υπόλοιπα μας περιμένουν στο χωριό το καλοκαίρι για νέες δημιουργίες!(περιμένω τις ιδέες σας!)
Με τα λίγα γυαλόξυλα που μάζεψα, έφτιάξα πάνω σε μια θαλασσοφαγωμένη σανίδα ,την οποία τόνισα με λίγο γαλαζιο χρώμα, ένα ψαράκι.
Πίσω στην Αθήνα πια, μια εβδομάδα μετά, ακόμη κάθε πρωί τινάζω τα παπούτσια μου να φύγουν οι τελευταίοι κόκκοι άμμου που έχουν ξεμείνει για να μου θυμίζουν τις ατέλειωτες βόλτες στις παραλίες...και όταν μέσα στην τσέπη του μπουφάν μου ανακαλύπτω κανένα ξεχασμένο μικροσκοπικό κοχυλάκι,...χαμογελάω και σκέφτομαι πόσο απλά πράγματα μπορούν να κάνουν ένα παιδί ευτυχισμένο!!!
